Hani gaflet anları vardır..
Dediğinize bin kez pişman olduğunuz anlar..
Freni bozuk bir arabanın ani hareket alması gibi; gide gide, ne ileri ne geri, hareket edemeyeceği bir noktada takılıp kalması gibi çaresizsinizdir.
Ben de aynen öyleyim.
Şimdi ruhuma ve bedenime aynı anda dalga dalga yayılan kaygıyla karışık bir korku hissediyorum. “Ah ne olurdu tutsaydın dilini?” diye figan ederken kalbim, düzeltmeye çalışmanın bozmakla aynı şey olduğu gerçeğini anlamak kahrediyor beni..
Ne yapsam yollar kapalı!
Coşkun bir sel gibi çağlayınca bir anda, ne büyük hata ettiğimi çok geç fark ettim. Umut dolu bir kalbin hançeri olduğumu, yeşermekte olan bir tohumu kuruttuğumu, fark ettim ama son anda..
Ogün neden öyleydim, niye çok konuşma ihtiyacı duymuştum o kadar?
Nedenini her geçen gün daha iyi anlıyorum. Ama güzel bir oyun başlasın derken, mahvettim her şeyi.. Tek gerçek bu!
Şimdi gün ağarsın, “Ben hareket ettikçe güneş açsın” istiyorum.
Ama Heyhat!
Gitsem gidemem! Kalmak neyi değiştirecek bilmiyorum.
Bir bedel yükledi ayarı bozuk dilim bana.
Sessizce beklemek..