Dideler ruşen, çocuklar gene stadyumlarda hoplayıp zıplayacaklarmış.
Eğer 19 Mayıs’ta çocuklar stadyumlarda göğüslerinden bayraklar çıkartarak gösteriler yapmasalardı“emperyalizm” büyük bir zafer kazanmış olacaktı, irtica hortlayacaktı, Atatürkçülük zedelenecekti, ulusalcılık yaralanacaktı, milli birlik ve beraberlik tehlikeye girecekti, bölücülük alıp başını gidecekti.
Danıştay, “muhtaç olduğumuz kudreti damarlarımızdaki asil kandan” başka yerde bulmayan anlayışın bayraklarını gene gönderlere çekti.
“Diktatörlük geleneklerini” kutsallaştıran anlayış artık bu saçmalıklardan başka sığınacak yer bulamıyor, geçmiş yüzyıldan kalan gösterilerle varlığını sürdürmeye çalışıyor.
Danıştay’ın kararı asında o kadar da önemli değil, hayat bu kararı “kadük” eder nasıl olsa.
“Hopla zıpla Atatürkçülüğü” dertlerine deva olmaz.
Asıl önemli olan CHP’nin bu tür garipliklerin partisi olmaktan kurtulup kurtulmayacağı.
Biliyorum, solculuğu “küçük burjuva takıntıları ve din düşmanlığı” sanan kesimin dışında kalan, Marksist kökten gelen, demokrasiyi önemseyen, değişimci ve gerçek solcular CHP konularından sıkılıyorlar, bu partiden hiçbir şey olmayacağını düşünüyorlar.
CHP’yi bir parti olarak gördüğünüzde ve onun bugünkü siyasetine, klişelerine, geçmişe dönme taleplerine, Ergenekon hayranlığına, darbe yandaşlığına baktığınızda CHP’den umut kesmek kolay.
Ama CHP’nin bir de geniş bir tabanı var.
Bu taban bugün geçmiş bir faşizmin destekçisi durumunda.
Kemalizmin ilk günlerini özleyip duruyor.
Ama beni CHP tabanıyla ilgili umutlandıran bir başka gerçek var.
Bu insanlar “solcu” olmak istiyorlar, kendilerine “solcu” denmesini istiyorlar, solcu ve ilerici olamıyorlar ama solculuğa ve ilericiliğe hayranlar, halkı “aptal” yerine koymalarına rağmen içlerinde hep bir “halk için mücadele” özlemi barındırıyorlar.