Çaykur Rizespor, 4. yıldır mücadele ettiği Bank Asya 1. lig’de bu sezonda hayal kırıklığı yaşatıyor. Süper lig’e çıkma hayali avuçlarının içinde kayma noktasına geldi. 4 sezondur lig’e iyi başlayan Rizespor devamını getiremiyor ve sürekli zikzaklar çiziyor. Süper Lig’e geri dönmek isteyen Rizespor’da futbolcuların taşıdığı yük elbette çok ağır. Yaşanan düşüşle takımın güç kaybettiği de tartışmasız gerçek. İsteksizlik dememeyim ama ciddi bir bıkkınlık gözleniyor takımda.
Önceki sezonlar da olduğu gibi “Ne olursa olsun da şu sezon bir an önce geçip gitse” havasına bürünmüş gibiler.
nat, hırs, isyan ve kavgadan yorulmuş usanmışlar sanki. Bucaspor maçında tek bir sarı kart gören yok. Bilhassa içeride oynana maçlar da saha içi yardımlaşmada, kora kor mücadele de adam ve alan paylaşımında çok ciddi sorunlar var. Sahada ayakları titreyen, özgüvenini kaybetmiş, ilgi ve dikkat dağınıklılığı barız bir şekilde kendini gösteriyor.
Takım çok korkak oynuyor. Böyle olunca rakip kim olursa olsun daha da cesaretleniyor.
Rizespor korkunca da korktuğu başına geliyor. Elbette bunu oluşturan ve içine kendisini sokan bizzat Rizespor’un kendisidir. Amatör bir takımın yaptığını bile yapamaz haldeler. Rakipler, pas yapmalarına mücadele etmelerine bile izin vermezken kendileri rahat rahat hareket edecek alan buluyorlar. Rakip futbolcular Rize’deki maçlar da hiç rahatsız edilmeden pas alışverişi yapıp topla üst üste hareket edip pozisyon üretip gol atacak imkanları buluyorlar. Bucaspor’da buldu ama top direkten döndü.
Rizespor, saldırarak mücadele eden, korkutan, oyunun inisiyatifini mutlak elinde tutan takım olmalıyken, korkak oynayan panik atak savunması yapan, öne geçtiği maçlarda bile telaşa kapılan takım hüviyetine büründü. Bu elbette kabul edilemeyecek bir durum.
Ç.Rizespor’da çok ciddi bir gariplik olduğu ortada. Bu nasıl aşılacağı henüz belirlenemeyen bir sorun. Düşünülmesi, dönüp bakılması gereken işler var. Bunların çözülmesi için fazla vakitte yok üstelik.