Ben evli, 2 çocuk annesiyim.
Eşim dindar olmadığı için dindar beylere karşı ilgi duyuyorum. Bu halimden nefret ediyorum. Bu duyguyu nasıl aşacağım, üzülüyorum. (Rumuz: Fethiye)
Üzülmeye hiç gerek yoktur. Telafisi ve tedavisi kolay bir mesele. Bir kere bu halden rahatsızlık duyuyorsunuz, kalben ve aklen kabul etmiyorsunuz, vicdanınız sızlıyor, içiniz daralıyor, böyle bir düşünceyi kendinize yakıştıramıyorsunuz, nefret ediyorsunuz.
Çünkü inancınıza aykırı, ahlaki anlayışınıza ters, günahından çekiniyorsunuz, ruh dünyanızda böyle bir sorun yaşamaktan dolayı ciddi bir ikilem içindesiniz.
Mesele bütünüyle his/heves boyutunda kalmış, sadece sıradan bir eğilimden ibaret, bir takıntı, biraz da özenti ve anlamsız bir beklenti biçiminde duruyor. Bu bir hüküm ve karar değil gerçekleşmesi imkân dışı hayali bir rahatsızlıktır.
Hislerinizden şikâyetçi olduğunuza, üzüldüğünüze göre sorun doğrudan doğruya nefisten kaynaklanan bir dürtü, şeytandan gelen bir vesvese, sizin dışınızda var olan bir evham.
Gerçekçi olursanız, kısa sürede bu dertten kurtulursunuz. Bir kere eşinizden boşanacak haliniz yoktur. İki çocuğu bırakıp da dindar birisiyle evlenmeyi aklınızdan geçirecek de değilsiniz. Bunu zaten yapmazsınız, kimseye açamaz ve hayata geçiremezsiniz.
Bunun için öncelikli olarak bunun şeytani bir düşünce olduğunu bilin, içinizden atmaya, kalbinizden silmeye çalışın.
"Allah bana böyle birisini uygun ve layık görmüş" deyin, eşinizle kanaat edin. Manevi paylaşımınızı arttırmanın yollarını araştırın, varsa kötü alışkanlıklarını azaltmaya, vazgeçirmeye çalışın, istediğiniz kıvamda olmasa da dindarlığa özenmesini, dindar olmasını kabullenmesini temin edebilirsiniz.
Hidayet Allah'tandır, sonucu Allah yaratır, duayı Allah kabul eder, Allah'tan ümit kesilmez, "Eşiniz dindar olmaz" diye bir kural yoktur. Bunun için ısrarla, sabırla ve duanızın kabul edileceğine inanarak sürekli Allah'a yalvarın.
Kalpleri Allah çevirir, insanı Allah değiştirir, yeter ki sağlam durun, vesvese tozlarına aldırmayın. Bir de sürekli şeytanın şerrinden Allah'a sığınarak Allah'tan yardım isteyin.
Babam çocukları arasında ayrımcılık yapıyor
Ben genç bir kızım. Babamı, annemi, ailemi çok seviyorum. Ama son zamanlarda onları o kadar çok üzüyorum ki, sonra hemen pişman oluyorum. Bir taraftan da yaptıkları haksızlıkları düşünerek hak ettiklerini düşünüyorum. Babam çocukları arasında bilinçsiz de olsa ayrımcılık yapabiliyor ama bunu kabul etmiyor. Bazen nasıl davranacağımı bilemiyorum. Daha önce daha mülayim, daha sessiz ve yapıcıydım. Yıllar sonra bu gibi şeyler beni çok yıprattı ve beni anlaşılmaz, kırıcı ve her şeyi boş veren biri haline getirdi. Artık hazmedemiyorum, çok sinirli oldum. Çok yoruldum, dini açıdan nasıl davranacağımı bilmiyorum. Babamı çok sevmeme rağmen ona artık güvenmiyorum. (Rumuz: Zeynep)
Durumunuzu anlıyorum, bir kız babası olarak ne kadar bir sıkıntı içinde olduğunuzu hissediyorum. Haklı taraflarınız var, kendinize göre haksızlığa uğradığınızı da kabul edelim.
Fakat bu hal hiçbir zaman onları kırmayı gerektirmemeli, babanıza olan güveni hiçbir şekilde yitirmemeli, "hak ediyor" gibi bir hataya götürmemeli. Çünkü yanlış yanlışla düzeltilmez, haksızlıklar haksızlık yapılarak halledilmez.
Hal ve hareketleriniz, söz ve davranışlarınız onların kalplerini kırmaya götürmemeli, onları üzmemelisiniz.
Yazılmamasını istemediğiniz kısımları da göz önüne alırsak, maddi meseleleri gözünüzde fazla büyütmeyin, bunlar gelir geçer şeylerdir, bunlar babanıza sert davranmanıza sebep olmamalı, sizi Allah karşısında suçlu hale getirmemeli.
En azından yarın yaptıklarınızı çocuklarınızdan görme korkusu sizi olgun davranmaya sevk etmelidir.
Meselenin dini tarafı o kadar açık ki, hiç yoruma gerek kalmayacak kadar belli. Ne diyor Kur'ân?
"Onlara öf bile deme, onları azarlama, onlara güzel söz söyle. Onları esirgeyerek tevazu kanadını ger ve de ki: 'Rabbim, onlar beni küçüklüğümde nasıl yetiştirdilerse, Sen de onlara öylece merhamet et." (İsrâ, 17:23,24)