Yavaş yavaş, o uzay filmlerindekine benzer bir gelişmeye doğru yol alıyor dünya.
O filmlerde, “dünya” uzaydaki diğer güçlere karşı “bütünlüklü” bir güçtür.
Kendi içindeki çatışmalar bitmiştir.
Dünyanın, uzaydaki “düşmanlarla” ya da “dostlarla” ilişkileri anlatılır.
Yaşadıklarımıza baktığınızda o yönde ilerlediğimizi görürsünüz.
Dünya, artık “sınırları” siliyor, sınırsız, bütünleşmiş bir yapı olarak hareket ediyor.
Yöneticilerin alabildiğine sömürdüğü, yönetilenlerin de alabildiğine acı çektiği o “bağımsızlık” kandırmacası sona eriyor.
Dünya eski dünya olsaydı, “bağımsız” Libya’nın “bağımsız” diktatörü kendi halkını canı istediği gibi kesebilir, kimse de karışamazdı.
Ama artık öyle değil.
Ne Avusturya “faşist” bir yönetimi kurabilecek bağımsızlığa sahip, ne Sırplar canları istediği gibi adam öldürebilecekleri bir bağımsızlıkla davranabilir, ne Mısır sokağa dökülen halkını “bağımsızca” ezebilir, ne de Libya diktatörü “bağımsızlığın“ tadını cinayetler işleyerek çıkarabilir.
Bağımsızlık kisvesi altında insanlara eziyet etme “özgürlüğü” bitti.
Çok uzun yıllar boyunca diktatörlerin bağımsızlığı, insanlara “halkların” bağımsızlığı gibi sunuldu.
Yöneticiler insanları öldürdüler ve kimseyi karıştırmadan işledikleri bu cinayetlerle bir de halkın “ne güzel, ne kadar bağımsızız” diye övünmesini istediler.
Ama artık geçti.
Diktatörlerin “güzel günleri” geride kaldı.