Ülkemizde sürekli olarak eğitimi geliştirebilmek için bir şeyler yapılıyor ya da yapılmaya çalışılıyor. Bir mühendis edasıyla varımızı yoğumuzu ortaya koyup kocaman bir gökdelen yapıyoruz. Yıllarca emek veriyoruz. Tam gökdelenimiz bitti derken; burada bir eksiklik var! Yine olmadı deyip, yıllarca emek verdiğimiz çalışmalarımızı yıkıp her şeye yeniden başlıyoruz.
Her seferinde yeniden başladığımız için yıllar geçse de; biz eğitimde yerimizde sayıyoruz. Evet, bizim eğitim sistemimiz eğitsel olmaktan daha çok, mütahit anlayışıyla üst üste koyarak inşa edilmiştir. Bunun sonucunda da ruhsuz sadece maddiyata dayanan koca bir öğreti oluştu, yani taş yığınından ibaret oldu.
Peki, eksik olan ne? Okullar yapılıyor, öğretmenler atanıyor. Her yıl üniversiteler; hiçbir şey olamazsam bari öğretmen olayım diyen yüzbinlerce mezun veriyor. Devlet, bütçesinde ki en büyük payı eğitime ayırıyor. Ama yine de olmuyor! Olmamasının birçok nedeni var. Biz bugün bu nedenlerden sadece bir tanesini ele alacağız.
Bakınız herkes yemek yapar… Ama bu yemekler aynı lezzette olmaz. Peki, yemeğe bu lezzeti veren nedir? Bizim ülkemizdeki anlayışa göre herkes öğretmenlik yapabilir. Gördüğüm kadarıyla da eğitimden bir tek biz eğitimciler anlamıyoruz. Bizim dışımızdaki herkes eğitim konusunda maşallah âlim olmuş!
Evet, herkes öğretmenlik yapabilir, ama aynı sonucu vermez. Eğitim fakültesinden mezun olalı yıllar oldu. Geçen onca zamandan sonra, durup ardıma baktığımda… Neyi mi gördüm? Eğitimde ki en büyük gücün sevgi olduğunu. Peki, eğitimde sevgi olmazsa ne olur? Tamda bizim ülkemizdeki gibi olur!
Mesleğini sevmeyen öğretmenler, öğretmenini sevmeyen öğrenciler, öğrencilerinden şikayet eden öğretmenler, öğretmenini beğenmeyen idareciler, idarecileri sorgulayan veliler, bu velileri kim yetiştirdi diyen öğretmenler….İşte böyle garip bir döngüde, akar gider.
Oysaki bir an durup, birazcık gülümsesek; sevginin ne kadar güçlü olduğunu fark edebilsek. Sadece biraz tebessüm tüm dünyayı değiştirmeye yetmez mi? Hata yapan öğrencimize hemen kızmadan sorunun kaynağını anlamaya çalışsak. Biz öğrencilerimizi seversek, emin olun onlar bizi daha çok severler ve biz mesleğimizi severiz.
Elbet bir gün eğitimi yönetenler, eğitimde önceliğin iktisat olmadığını fark ederler.