“Ancak Allah’a inandığım zaman yaşadığımı anladım.” Diyor ünlü edebiyatçı, Rus yazar Tolstoy.
Ne kadar samimi bir tespit.
Bir zamanlar aydın geçinmenin simgesi haline gelen ateizm ve inançsızlık, düşünen kafaların huzur katili gerçek bir felaketti.
Ancak bu dehşetli felaketin farkında değildi insanlık. Onun için yakın geçmişte yarım asra yakın bir süreye damgasını vurdu. Gaflet sebebiyle küfrün dehşeti, hayatı zindana çevirdiği fark edilemedi. Sonunda dünyanın başına ciddi bir çorap ören iki büyük dünya savaşı insanlığın gözünü açtı.
Evet, gözünü açmak zorundaydı insanlık! Nasıl göz görmeden akıl düşünmeden durabilirdi?
İşitmek isteyen kulağını tıkayamazdı. Bin bir arzuyla dolu ve ölümsüzlük isteyen insanın da ruh, kalp ve hissiyatlarıyla yokluğa gitmesi mümkün değildi. Baki ile ancak tatmin olan insan fani ile avunabilir mi? Fıtrata göz yummakla bir yere varılamaz, tatmin olunamaz, huzur bulunamazdı.
Böyle kalındığında hayatın hazzına varılamaz, ruh ve kalp cendereler içerisinde kıvranıp dururdu.
İnsanlık bunca sıkıntı ve musibete maruz kaldıktan sonra dinsiz kalamazdı artık. Sonsuz ihtiyaçlarını karşılayabilecek her bakımdan dayanak noktası olabilecek sonsuz güç sahibi bir yaratıcıya muhtaçtı.
Bunun için insanlık, her şeyi çirkin ve korkunç gösteren ateistlik, inançsızlık gözlüğünü attı; gözüne her şeyi sevimli, güzel ve cana yakın gösteren inanç gözlüğünü taktı.
Tolstoy haklı çıktı, Bediüzzaman’ın tespitleri doğrulandı.
Bu sosyolojik gerçeğin farkında olan Fransız düşünürü Andre Malraux yirmibirinci yüzyılın ya din asrı olacağını veya hiç olmayacağını savunacaktı.
Evet Aziz Dostlar!
Önümüzdeki asır ya hiç olmayıp kıyamet kopmalı veyahut aklını başına alıp yaratıcısına dönmeliydi.
Hayatın her şeyi güzelken zindana çevirmenin anlamı var mıydı?
Evet her şey imanla güzel C. Hak herkese bu hazzı tattırmayı nasip etsin!