Rize’de bir hastalık yıllardır devam ediyor.
Okullar açılırken, herkes bir telaşa düşer.
Veliler çocuklarının kıyafetini, kırtasiyesini karşılamak için, okul idarecileri okulları sorunsuz bir şekilde eğitim ve öğretime açmak için…
Okul idarecileri elbette sıkıntı, zorluk çekerler. Kayıt ayrı bir dert, nakil ayrı bir dert, sınıfları ayırmak, öğretmenleri sınıflara dağıtmak hepsi bir dert.
Ama velilerin derdi daha büyük…
Çocuğunu kayıt ettirecek, onun üstünü başını görecek, kırtasiye ihtiyaçlarını karşılayacak, servise yazdıracak…
Bütün bunlar aile bütçesine önemli bir masraf demek.. Aldığı belli, giderleri belli, bütçesi belli…
Bunları karşılamak için bütçesini de ona göre değerlendirmek zorunda.
Parsı olan için sorun yok tabii. Ya olmayan veliler ne yapsın?
Hangi birisinin ihtiyacını nasıl karşılayacak?
Dedim ya varlıklı hemşerilerimiz sıkıntı yok, onlar istediği kaliteli ürünü alabilir. Ama bütçesi kısıtlı olanlar için sorun orada başlıyor.
Kimisi 5 liralık sulu boya alabilir, kimisi 20 liralık.
Geçen de sokakta yürürken bir arkadaşıma rastladım. Telaşlıydı, belli ki iki gün sonra okullar açılıyor, çocukları için koşuşturuyordu.
Elinde Anaokulu ihtiyaç listesi kabarık mı, kabarık!.
‘’Ya hocam daha benim çocuğum kalem tutmayı bilmiyor, şu listeye bir bak!’’ dedi ve ardından ekledi:
‘’Şu marka kalem, şu marka boya. Ben çocuğuma kaliteli malzeme almak istiyorum, ama listede hep Çin malı ürünler yazılı, hem de fiyatı iki misli. Böyle şey olur mu? Dedi.
Ben de kendisine malesef bu sorunları okullarımızın her açılışında yaşıyoruz. Dedim.. Teselli ettim gitti..
Ama sonra kulağıma bazı şeyler geldi. Duyduklarımı da burada yazmadan geçmeyeceğim.
Duyduğum şikayetler şu yönde:
Bazı kırtasiyeciler, okul idarecileriyle, öğretmenleriyle birlikte oturuyormuş, konuşup listeler oluşturuyormuş. (Bakın bu geçmişte vardı hem de çok net vardı.) velilerin eline uzun bir liste tutuşturuyorlarmış.
Ben bir emekli eğitimci olarak bu dönemler de böyle bir şeyin olacağına asla inanmak istemiyorum.
Yine bir veli öğretmenin bir liste yaparak çocuğun eline ihtiyaç listesi tutuşturup veliye gönderdiğini duydum. Ona da inanmak istemedim . Ama söylenenleri de aktarayım.
Mesela bir dünya kalitesi bir marka boya kalemini veli almak istiyor. Fiyatı 7-8 lira, diğer yandan kimsenin duymadığı kalitesiz ve Çin malı boya 20 lira..
Veli ister istemez kaliteli düşündüğü boyayı almak istiyor, ama çocuğu ‘’Öğretmenim bunu istedi’’ diyerek başlıyor ağlamaya…
Peki veli ne yapsın.
Fiyatı uygun Dünya marka boyasını mı alsın, yoksa öğretmenin ihtiyaç listesinde yazdığı boyayı mı alsın? Hatta bazı okullarda daha da ileriye gidenler var. İhtiyaç listesine alınacak malzemelerin hangi kırtasiyede bulunduğu bile not ediliyor’
Ne diyelim Allah velilerimize kolaylık ve sabırlar versin!
Bu ilin Milli Eğitim Müdürü’nün bu sıkıntılarda, sorunlarda haberi var mı bilmiyoruz.
Bu konularla alakalı bir bildiri ya da; okul müdürleri ve öğretmenlerle okullar açılmadan önce bir görüşmeleri olup olmadığını da bilmiyoruz.
Ben yine buradan yazayım. Belki ilgilenen olur!
Şimdiden Öğretmen arkadaşlarıma; tüm öğrencilere ve kendi torunlarıma sabır ve başarı dolu bir sezon dilerim!..