Eskiden bizim devlet, siyasi iktidarlara hoyrat bir erkeğin uysal bir kadına davrandığı gibi davranır, onu herkesin içinde aşağılar, küçümser, ezer, kızdığında döverdi.
Sonra, ordunun PKK’yla savaşı uzatabilmek için şike yaptığı, baskınlara, askerlerinin ölümüne göz yumduğu, darbe yapabilmek için cinayet planları, suikast hazırlıkları sürdürdüğü ortaya çıktı.
Ordunun prestiji çok ciddi biçimde sarsıldı, askerî vesayet geriledi.
Bu sırada Başbakan Tayyip Erdoğan, AB üyeliği yolunda attığı adımlarla, verdiği yeni anayasa sözüyle, hukukta “uyum” yasalarını çıkartmasıyla, Kıbrıs’taki çözüm arayışıyla, Kürt açılımıyla, barış için müzakereler yapmasıyla siyasette ciddi mesafeler kat edip oylarını referandumda yüzde 58’e çıkardıktan sonra seçimlerde de halkın yarısının oyunu kazandı.
Devlet ve onun “belkemiği” varsayılan ordu şaşırdı.
Denge tersine dönüştü.
Ama bizim Anadolu köylüsünün çok sevdiği lafla, Osmanlı’da oyun çoktur.
Eski efeliğini, zorbalığını sürdüremeyeceğini, siyasetçileri hırpalayamayacağını, aşağılayamayacağını, onları her istediğini yapmaya zorlayamayacağını anlayınca, görünen o ki “Osmanlı” bu kez rol ve kılık değiştirdi.
Benim anlayabildiğim kadarıyla şimdi “fettan kadın” rolünde karşımıza çıkıyor.
İstediğini yaptırabilmek için bağırıp çağırmıyor.
Aksine, kalabalıkların önündeyken karşısındakinin üstünlüğünü kabul ediyor, onu övüyor, pohpohluyor, hiç sesini yükseltmiyor, sadece fısıldıyor.
Bütün çekiciliği, uysal görüntüsü ve vaatleriyle istediği her şeyi yaptırıyor.
Bir hatırlayın, devlet bağırıp çağırırken Erdoğan ne kadar dik ve dirençliydi, Avrupa Birliği kriterlerinden milim şaşmıyordu, iktidarı ele geçirmek için demokrasiye ve barışa muhtaç olduğuna inandığından o yolda yürüyordu.