Yakınım olan bir bayanla evlenmek için görüşmek istiyorum.
Arada bazı engeller var. Birisi, akrabalık bağımız. O buna yaklaşmıyor. Dedemle annesi üvey kardeş.
İkimiz de inancını yaşayan insanlarız. Benimle ilişkileri normal fakat babamla samimi değiller. Babam psikolojik rahatsızlıklar geçirdi, tedavisi devam ediyor. Bu rahatsızlığın sorun yapıldığını düşünüyorum.
Bir diğer engel de, o doktor ve aynı cemaatten birisiyle evlenmek istiyor, bense mühendisim. İyi bir üniversitede okudum, yabancı bir firmada çalışıyorum. Daha önce böyle bir evliliği tahmin etmiyordum ama şimdi çok istememe rağmen olmuyor.
Güçlükleri aşmak için elimden geleni yapmaya hazırım ama karşılık bulamıyorum. Vazgeçmekle geçmemek arasında kaldım. Askerde nöbetteyken en büyük duam, Allah'tan hayırlı bir eş nasip etmesiydi.
İzne gelince görüştük. "Akrabayız" diye önyargıyla uzak durmaya çalıştım ama sonra kendimi bu durumda buldum. Acaba yanılıyor muyum?" (Rumuz: Akraba)
İşiniz biraz zor ama imkânsız değil. Biraz emek istiyor, gayret etmeniz lazım. Güzel sonuçlara kolay varılamıyor. Engel olarak gördüğünüz ve öne sürdüğünüz hususlar öyle aşılamayacak türden şeyler değildir.
Hayatınız boyu birçok zorlukları aşarak bugünlere gelmişsiniz ama aşmışsınız. Artık geriye adım atmayın, ürküp kaçmayın, tereddütler yaşamayın.
"Gözün tuttuysa", bu yuvayı kurup sırtlamayı göze alıyorsan, kendini hazır hissediyor ve üstesinden geleceğine inanıyorsan pekâlâ olumlu bir sonuca varabilirsin.
***
Akraba olmanızı bir engel olarak değil, bir avantaj olarak görün. O bayan tanıdığınız biri, ailesini, çevresini, aslını, neslini bildiğiniz birisi. Amca ve dayı kızı gibi öyle çok yakın bir akraba da değil. Hem olsa ne mahzuru var ki...
Babanızın durumu sizi tereddüde sevk etmesin. Birlikte oturmayacağınıza, her ikinizin de yoğun bir çalışma temposu olacağına göre bir endişe kapılmayın.
Geriye kaldı meslek ayrılığınız. Bu da ciddi ayrılık sayılmaz. Mutlaka doktor doktorla, mühendis de mühendisle evlenecek diye bir kural yoktur. Hayatın gerçekleri farklıdır. Buna siz "evet" diyebiliyorsanız, idare etmek size düşer.
Cemaat farklılığına fazla takılmayın derim. Her ikiniz de dindar olduktan sonra, o insanı istiyorsanız, seviyorsanız, gün geçtikçe düşüncesini, hizmet tarzını, hayata bakışını da kabullenirsiniz, birlikte hareket etme gibi bir paylaşıma razı olursunuz.
Burada önemli olan, onun talep ve beklentilerine olumlu cevap vermeniz, içindeki istifhamları telafi etmeniz, rahat bir karara varması konusunda yardımcı olmanızdır.
Bundan sonra atacağınız adımların kalitesi ve kalıcılığı esastır. O size her konuda güven duymalı, verdiğiniz sözde duracağına inanmalı ve itimat etmeli ki, gönlü rahat olsun.
"Görüşmeden reddetmek" ne kadar doğrudur?
Benim bir kısmetim var. Tanıdık birisi. Ben farklı bir şehirde çalışıyorum. Maaşım da iyi. Kendisi benim kadar kazanmıyor. Ailemin bulunduğu memlekette görüşmemi istiyorlar. Tereddüdüm, ben bir hizmetin içindeyim, o değil. Benim için namaz çok önemli, o ise sadece cuma namazını kılıyor. Bu konuda ne yapmam gerekir? "Görüşmeden yargısız infaz yapmamam" söyleniyor. (Rumuz: Esra)
Görüşmenin bir zararı yoktur. Görüşüp konuşmadan hemen reddetmeyin. Her ne kadar aranızda maddi manevi farklılıklar varsa da, görüşüp konuşarak, birbirinizi yakından tanıyarak telafi etmek mümkündür.
Diyelim ki, sizin için beş vakit namaz çok önemliyse, bu konuda bir talepte bulunursunuz. Sıcak karşılar, kabul eder de söz verirse mesele yoktur.
"Hizmet" yönü ise zamanla aşılır. Önyargılı değilse, eğilimli ve merakı varsa, ilgi de duyarsa, hemen olmasa da bir mesafe alırsınız.
Bu açıdan ön görüşme yapmak, fikir alışverişinde bulunmak önemli. Zaten ilk tanışmada insanlar hakkında belli bir kanaate varılır, ona göre karar verilir.