Anne ve babamız veya bir yakınımız vefat ettiğinde “KAYBETTİM veya ETTİK”, çocuklarımız söz konusu olunca “BENİM VARLIĞIM ONLAR” veya “BİZ ONLAR İÇİN ÇALIŞIYORUZ” gibi sözler, doğru bildiğimiz büyük yanlışlardandır!

Biz insanlar dünyada her an “İMTİHAN” halindeyiz! Her söylediğimiz sözden, her yaptığımız hareketten, hatta her düşüncemizden sorumluyuz! Ya sevap, ya günah kazanıyoruz!

Biz de bu şuur ile yaşamalı ve her anımızı, her iyi zamanımızı, her kötü zamanımızı bu açıdan değerlendirmeliyiz!

Allah bir taraftan bizlere sonsuzluk hissi verirken, diğer taraftan peygamberler ve kitaplar göndererek o sonsuz duygularımızı dizginlememizi ve nasıl kullanacağımızı gösterip bildirmektedir!

Ne tamamen duygularımıza kapılıp ordan oraya savrulmalı, ne de tamamen aklı öne çıkarıp duygusuz hareket etmeliyiz!

“HERŞEY BİR İMTİHANDIR”

Anne ve babamız vefat ettiğinde, onlara karşı evlatlık görevlerimi yaptım mı? Konusunu düşünüp gönül huzuru ile onları kabirlerine (en sağlam el) teslim etmeli!

Bir gün bizimde o kabre gireceğimiz ve onlara kavuşacağımız şuuru ile yaşamalıyız!

Evladımız vefat ettiğinde “bana verilmiş bir emanetti” anlayışı ile karşılamalı ve belki de ben ona gerekli ihtimamı gösteremiyordum, şimdi asıl sahibi o çocuğu yanına aldı diye sevinmeliyiz! Şayet o imtihanı iyi verirsek ebedi cennette benim ebedi çocuğum olacak, yine onu kucağıma alıp seveceğim diye inanmalıyız!

O çocuk yaşarken ona aşırı bağlanmamak gerektiğini “onun asıl sahibi ben değilim” deyip bende onun gibi aciz bir varlığım şuuru ile davranmalıyız!

Ayrıca “ben ölürsem çocuklarıma kim bakar” diye anlamsız kaygılar olabiliyor!

Sen sağken ona kim bakıyorsa yine o bakacak diye düşünmeliyiz! Çünkü o içerde odada uyurken, öbür odada da sende uyuyorsun!

İşte ikimize de uyurken bakan, uyurken yaşatan kim ise ona tam teslim olmalıyız!

İşte Aziz Dostlar!

Anne-baba ve çocuklarımızın bizim nezdimizde ne mana ifade ettiklerini iyi düşünmeli, kalp ve aklımızı Kuran-ı Kerimin ışığında beraber hareket ettirmeliyiz!

Anne baba, evlat nezdinde, arkasındaki bir dağ olduğu gibi, çocuklarımız da bize geçici olarak verilmiş emanetlerdendir!

Her ikisini de iyi değerlendirmeli ve Cenneti kazanmaya bir vesile olduklarını anlamalıyız! Yoksa bize ait olmayan bir mala sahip çıkmaya çalışmak gibi zor ve haksız bir işe girişmiş oluyoruz ve tabiri caiz ise altında eziliyoruz…

Cenabı Hak hepimize, herşeyin, herkesin ve her olayın birer “İMTİHAN” olduğu şuuru ile yaşamayı nasip etsin!