Anayasa çalışmaları çerçevesinde, bazı konulara el atılıyor ki, bugüne kadar, neden halledilmedi diye hayıflanmamak elde değil… Geç olsa da tartışılır olması güzel…

Herhangi bir konuyu medeni bir şekilde ve gerekli kurullar da mütalaa etmek ve farklı fikirde olanların görüşlerini o havuza dökmesi kadar daha doğal ne olabilir! Bediüzzaman Hazretlerinin dediği gibi : “ Müsademe-i efkardan, barika-i hakikat çıkar” yani fikirlerin çarpışmasından (meşru zeminlerde) hakikat ortaya çıkar.

Önce şunu söyleyelim ki, tartışılır olmaması gereken her hangi bir konu olamaz. Niye olsun ki… Şayet herhangi bir konu için “bu tartışılamaz” diyorsak, ben o konuda kapalıyım demektir ki, orası kavganın başladığı yerdir.

Herkesin herhangi bir noktada birleşme zorunluluğu da yoktur. O nun için bazı kararlar, oy birliğiyle değil de, oy çokluğuyla alınır. Fakat bu noktada önemli olan şudur, oy çoklu ile alınan karara oy vermeyenin de sahip çıkması lazım. Çünkü, bu ülkede beraber yaşıyorsak, çoğunluğun fikrine katılmıyorsak bile, saygı duymalıyız…

Bu uzun girişten sonra birkaç konuya kendi penceremden bakmak istiyorum…

Birincisi, Anadil de eğitimdir. Hadis-i şerifte peygamber efendimiz: “Kendin için istediğini başkası içinde istemediğin sürece gerçek iman etmiş olamayız” prensibi çerçevesinde değerlendirirsek, kendi ANA’mın dilini şu veya bu şekilde bana yasaklatıyorlarsa, ben şahsen çok kızarım. Bu noktada önemli olan, resmi dil’in tek olmasıdır. Buna kimsenim itirazı olamaz! İtiraz edilen konu, ana dilde de konuşmam, yazmam ve eğitim almamdır.

Bence bugün özel eğitim kurumlarında müsaade edilmesi düşünülen ana dilde eğitim, yarın ve en kısa zamanda devletin resmi okullarında da yaygınlaşacaktır. “ Yok ilerde başka şeyler de isterler” düşüncesi, evhamın, korkunun, kendine ve devletine güvensizliğin eseridir. “ İlerde su-i istimal edilebilir.” Düşüncesiyle temel haklar engellenebilir mi? öyle düşünürsek, her şey ve her hak su-i istimal edilebilir. Bu mantıkla,  bütün temel hakları yasaklamalıyız! Bu da bizleri çıkmaz yollara sokar!

İkincisi ise, Başörtüsünün kamuda serbestiyetinin üzerinde fazla durmak istemiyorum. “Din,  vicdan ve inanç hürriyeti” hangi devlet olursa olsun, ihtilal hükümetlerinde bile, kağıt üzerinde de olsa vardır. Çünkü , olmak zorunda… Yoksa, kavganın, gürültünün başladığı noktadır orası…

Baş örtüsü de dini bir kavram olduğuna göre (Diyanet işleri başkanlığının onayı ile) buna karşı çıkmanın bir anlamı yoktur. Bende, mini etek veya keyfime göre başka bir kıyafet giyebilirim, mantığı ise doğru değildir. Şayet o giydiği kıyafet, dini bir inançtan kaynaklanıyorsa hakkıdır. İnançtan değil de, benim zevkim böyle istiyor, demesinin bir mantığı yoktur. Çünkü kanunlarda “din ve inanç hürriyeti” vardır, “keyfi hürriyet” yoktur.

“Bana göre sana göre” olmaz bu işler… Herhangi bir inanç sistemine dayandırılması gerekir.

Üçüncüsü, ilk okullarda okutulan “ Andımız “ konusudur. İNSANLAR, NİYETLERİNE GÖRE DEĞİL, İCRAATLARINA GÖRE YARGILANIR. Andımızdaki Türk vurgusu aslında vatandaşlık demektir, demenin bir dayanağı yoktur. Bende Türk olmakla övünürüm, ve övünüyorum. Hatta akrabamla da övünüyorum, ve övünmeye de hakkım vardır. Fakat başka akrabaları geri iten, sadece kendi akrabamı öne çıkaran bir söylem diğerlerini incitir.

Şimdi eğri oturup doğru konuşalım, Türkiye de yaşayan herkes Türk müdür? Türkiye vatandaşıdır, o ayrı… Türk değildir. Ben kendim düşünüyorum da, bana birisi “ Ne mutlu kürdüm diyene” söyletse, ne yaparım! Valla düşünmesi bile zor geliyor bana…

Onun için, yazıda geçen Peygamber efendimizin hadis-i şerifini bir daha okuyalım ve akl-i selim ile düşünelim! Hayırlı günler…