Bir önceki yazının devamı mahiyetindeki bu makalem kıyamet hakkındadır.

                Artık kıyametin kopup kopmayacağı değil, ne zaman kopacağı konuşulmaktadır.

                Önceki yazımızda şunu söylemiştik: Bir zaman önce, biz insanlar olmadığımız gibi dünyada yoktu, kâinatta yoktu, Allah’tan başka hiçbir şey yoktu! Sonradan yaratıldı. Olgunlaşan meyvenin koparılması gibi bu kâinat ağacının meyvesi olan insan da olgunlaşınca, sahibi tarafından koparılacaktır. Ve bu açıdan dükkân ebedi bir yerde açılmak üzere, geçici olarak kapatılacaktır. İşte buna “KIYAMET” diyoruz.

                Kıyamet kopacağını sadece biz Müslümanlar demiyoruz, inanan inanmayan herkes diyor ve kabul ediyor.

                Bir fıkra ile konuyu genişletelim: Nasrettin Hoca’ya sormuşlar “Kıyamet ne zaman kopacak hocam?” diye…  Hoca da “Karım ölünce küçük kıyametim ben ölünce de büyük kıyametim kopar, bana ne öbür kıyametten…” diye cevap vermiş.

                Kıssadan hisse Hoca gerçekten doğru söylemiş. Ölen insanları düşünelim… Şu anda kıyametin ne zaman kopacağı veya nasıl kopacağı onları ilgilendiriyor mu? Onun için daha çok kendi kıyametimizi düşünelim!

                Fakat insan meraklı bir varlık ya, yine de düşünüyor.

                Velhasıl şöyle diyelim, yaratılmış ve tekâmülü olan her şey yıpranmaya ve ölüme mahkûmdur. Bir gün gelecek dünya ölecek, güneş sönecek, bu hayat bitecektir. Bu gerçeği hiç kimse inkâr edemiyor. Çünkü dünyanın ihtiyarladığını, yaşlandığını artık herkes görüyor.

                Bu gerçeği ezeli ve ebedi kitabımız olan Kur’an-ı Kerim asırlar öncesinden haykırmaktadır. “Her nefis ölümü tadacaktır.” Diye…

                Dünya da bir nefistir, kâinatta bir nefistir, onlarda ölümü tadacaktır. Dikkat edersek “ölecektir” demiyor, “ölümü tadacaktır.” Diyor. Yani yine devam edecek, fakat şartlar ve ortam değişerek.

                İmtihan kapanacak, sonuçlar alınacak, herkesin eline karnesi verilecektir.

                Evet, Aziz Dostlar!

                O gün gelmeden ve o günün sarsıntısı bizi sarsmadan önce başımızı kaldırıp ileriye bakalım. Nereye doğru gittiğimizi, bu dünyanın bizleri nereye götürdüğünü düşünelim!

                O zaman karanlığa gitmediğimizi anlarız ve alnımız ak, başımız dik olarak mahşer meydanına çıkar, sırat köprüsünden geçer ve ebedi kalmak üzere cennete uçarız.

                Cenab-ı Hak bu guruba girenlerden bizleri eylesin!