Türkiye’de “dersanecilik” adı altında oturmuş bir sistem var, bu bir vakıa!

Bu sistemin doğru olup olmadığı noktasında tartışması yapılabilir. Ben prensip olarak bu dershanelerin kapatılması taraftarıyım.

Hatta eğitimin her aşamasının ücretsiz olmasını isteyen bir sosyal devlet anlayışını her fırsatta savunan bir kişiyim. Sağlık konusu da buna dâhildir. Hatta benzin, doğalgaz gibi temel ihtiyaç maddelerinin devamlı zam yapan bir sosyal devlet modelini asla benimsemem…

Evet, konumuz dershanecilik…

Efendim, dersaneler kapatılsın mı, kapatılmasın mı?

“Dershaneler kapatılması gerekir” deyip bir anda kestirip atmak yerine daha akademik, daha reel çözümler bulmamız gerekir. “Kapatılsın” deyip işi oldubittiye getirmek siyasette kendinizi “popülizmin kurbanı olmak” konumuna da taşıyabilir.

Tamam, dershaneler halkımızın önemli bir kesimine ekstradan maddi külfet getirmektedir, bu doğru! Bu külfeti ortadan kaldırmak elbette takdire şayandır. “Def-i mazarrat celbi menafiden evladır” diye bir söz vardır. Bu şu demektir; bir zararı gidermek bir menfaati elde etmekten daha üstündür. Fakat bırakın bir menfaat elde etmeyi, eğer bir zararı defederken daha büyük zararlara yol açacaksa bu uygulama, bundan vazgeçilmelidir diye düşünüyorum…

Başbakan her fırsatta popülist politikalardan uzak durmuştur. Her zaman geniş kitlelerin menfaatine azami önem göstermiştir. Evet, dershanelerin kaldırılmasıyla geniş kitleler yararlanacak gibi gözükse de durum sanıldığının tersinedir…

Mesela “dershaneler özel okullara dönüştürülecek” yaklaşımı!

Dershaneler her ne kadar “okul” hüviyetinde olsa da öngörüldüğü üzere “özel okul” statüsüne dönüştürülmesi, bilinen okulların kompleks yapıları ile dershanelerin fiziki yapıları aynı standartta olmayışından ötürü mümkün gözükmemektedir…

Dershanelerin kapatılması durumunda bu binaların bir anda atıl hale gelmesi söz konusudur…

Yine bu dershanelerde istihdam edilen başta öğretmenler ve diğer çalışanlar var! Bu çalışanlar dershanelerin kapatılması neticesinde mağdur olacaktır…

Bir anda işsizlikle mücadele eden bir hükümet, diğer yandan işsiz bırakılan binlerce personeli düşünün! Hayata dair tüm planlarını yapmış, belki yeni evlenmiş, nişanlanmış veya çeşitli ihtiyaçlardan doğan taksitlere girmiş vs. vs.

Bütün bunların ötesinde en önemli husus ise; dershanelerin aileye getirdiği külfet! Peki, ne olacak?

Olacağı şu;

Zengin çocukları yine büyük meblağlar ödeyerek çocuklarına istediği hocalardan ders aldırtabilecek!

Sonuçta, kapatılma neticesinde kurumsal denetimden de uzak büyük meblağlar tedavül edecek…

Olan yine garip Anadolu insanına olacak…

“Dershaneler kaldırılıyor” diye sevinenlere henüz başınıza gelmeyen hüznü de haber vermek zorundayım. Hakikati günbegün daha iyi anlayıp bu uygulamanın yanlış olduğunu görmeye başlayınca, kapatmanın sevinilecek bir durum olmadığını görürüz…

Hâsılı; Sayın Başbakan’ın iyi niyetinden şüphemiz yok! Ancak bu konuyu yeniden değerlendirmeye tabi tutup daha büyük zararların önüne geçeceği beklentisi bende daha ağır basmaktadır.

Selam ve dua ile.