Ben internetten biriyle tanıştım fakat ne yüzünü gördüm ne de sesini duydum, sadece yazıştık.

Fakat niyetimiz ciddi, en azından benimkisi öyle. Onunkini ise Allah bilir. Tanışmamamız belki bir gafletti, fakat nasip. Şu an ikimiz de evliliğin erken olduğunu düşündüğümüz için ne görüşebiliyoruz ne de yazışıyoruz.

Görüşüp konuşmayı ileriye erteledik. Yeterince istihare yaptık fakat önceliğin istişarede olduğunu biliyorum. İkimiz de okuyoruz. Bu nedenle erken diye düşünüyoruz. Harama girme korkusuyla beklemeyi tercih ettik.

Bu durumda niyetinde ciddi olduğuna inanıyorsam, onunla seviyeli bir şekilde yazışmamın dini açıdan bir sakıncası var mıdır? Bana ne tavsiye edersiniz? "Yusuflar, Züleyhalar" adlı kitabınızı okudum. Bizleri bilgilendirdiğiniz için Allah razı olsun. (Rumuz: Gün Işığı)

Yusuflar, Züleyhalar'da bu konuda çok bilgiler, bir hayli tesviyeler ve öneriler var.

Evlilik öncesi gençlerimizin dikkat etmesi gereken önemli prensipler ve detaylar yer alıyor.

Özellikle evlilik hazırlığı içinde olan gençlerimizin buradaki bilgilerden, yaşanmış tecrübelerden istifade ederek adım atmaları gerekiyor.

Neredeyse her genç gibi sizin de sıkça kullandığınız internet bir iletişim aracı, bir tanışma vesilesi, bir irtibat yoludur.

"Yüzünü görmediğiniz", "sesini duymadığınız" birileriyle yazışma merakıyla tanışıyorsunuz. Zaman içinde "muhabbet" devam ediyor. Mesele dönüyor, dolaşıyor, buluşmak, görüşmek, tanışmak derken "evlilik" açıklarına demir atılıyor.

Ama ne sen onu tam olarak tanıyorsun ne de o seni. Fikri, zikri nedir, inancı, düşüncesi nasıldır, ailesi, çevresi kimlerdir, bunları tam olarak öğrenemezsiniz.

Bu tür görüşmeler, mesajlaşmalar, chat'leşmeler ve yazışmalar yapılırken çoğu kere kişiler kendilerini bütünüyle anlatmıyorlar, isimleri takma/rumuz olduğu gibi, kişiliklerini, yaşantılarını ve düşüncelerini "maskeli/gizli" halde tutabiliyorlar.

Demem o ki, internet görüşmelerini öyle bağlayıcı bir şekle getirmeyin, sözleşme, anlaşma ve karar verme gibi bir sonuca varmayın.

Hele hele konu evlilik gibi hayatî, kalıcı ve o nispette ciddi bir mesele olunca işin aslını, faslını hemen belirlemeyin, eskilerin dediği gibi arîz/amîk, genişçe/derinlemesine ölçüp tartmadan "Evet" gibi sözleri kullanmayın.

***

Bir şey daha söyleyeyim: Yazışmalar tetikleyicidir; buluşma, görüşme ve yüz yüze konuşma merakını kamçılar, kalemden dökülen sözler kelimelerde kalmaz, hayata geçmek için heyecana girerler.

Ne kadar uygularsınız, ne kadar başarılı olursunuz, onu bilemem fakat yazışmalar "seviyeli" de olsa, karşınızdaki kişi size duygusal yaklaştığı için zaman içinde kendinize söz geçiremeyebilirsiniz.

Hiç kimse istemez, lakin çok örneklerini gördük, duyduk ve biliyoruz, evlilik öncesi bu tür görüşmeler uzun bir zaman alacağı için bağımlılık yapıyor; bunun dışında size ciddi bir evlilik teklifi gelse "kafanızda biri" olduğu için hemen tavrınızı belli edip çok kolay biçimde reddetme yoluna gidebilirsiniz.

***

En iyisi ne yapın biliyor musunuz, beni dinlerseniz, bu yazışmayı dondurun, mazi toprağının altında bekletin. Bu arada duygularınızı değil de akıl ve mantığınızı devreye alın, kalbinize herkesi misafir etmeyin. Hele hiç tanımadığınız, bilmediğiniz birisine kalp kapınızı açmayın. Ama siz bilirsiniz...

Ha, son olarak sorunuzda iki kavram gördüm. İstihare ve istişare. İstihare bir duadır ve namazdır. İstihare namazını kılar, duasını okursunuz, niyetinizde olan kişinin hakkınızda hayırlı olup olmadığını öğrenmek için kalbinize gelen/doğan hislere göre hareket edersiniz. Belki rüyasına bile yatarsınız.

Fakat evlilik istişare sonucu varılan bir karar aşamasıdır. İstişare, sizi tanıyan, size destek çıkan ve sizin geleceğinizi düşünen başta aileniz olarak bilgi ve görgü sahibi, tecrübeli ve birikimli insanlara konuyu açmak, danışmak, onlarla oturup konuşmaktır.

Bunların zamanı daha gelmediğine göre, "bekleme" modunda kalmaya devam edin.

Bu yazdıklarım sizin şahsınızda bütün gençlere bir "mesaj" olsun isterim...