Bu yıl dünyadaki en iyi üniversiteler sıralamasında Türkiye’den de bir üniversitenin ilk yüze girmesi “her şeyin bir başlangıcı, ilk adımı vardır”  kabilinden büyük anlam ifade etmektedir.  Elbette köklü bir medeniyetin mirasçıları olarak bu başarıdan övünmek bizim için buruk bir sevinçtir. Ama ne yaparsınız, halimiz bu!

“Üniversitelerimiz dünya ortalamasında niçin başarı trendini yakalayamıyor?” sorusu, düşünce sistematiğimizle alakalı bir durumdur. “Aklı ve nakli-vahyi” hiçe sayan, ilimdeki materyalist yaklaşımlar bizi temelsiz taklide götürmekten öteye yol aldırtmadı.  Mesela; çok ilginçtir, 90’lı yıllara kadar akademisyenler araştırma konularında “Hz. Muhammet”  lafzındaki “hazret” kelimesi konulamaz, cümlede kullanılamaz diye “bilimsel” bir yaklaşım içindeydiler. Daha doğrusu böyle bir baskı vardı. Zira onlara göre “hazret” kelimesi; bilimselliği ortadan kaldırmakta, objektif olmayı engellemekteydi. Tıpkı Osmanlı’da “murdar hayvanın derisiyle yapılan çarıkla ezan okunur mu, okunmaz mı” tartışmalarında olduğu gibi!

Bir örnek daha verelim; bu gün üniversitelerimizde istisnasız bütün bölümlerde “İnkılâp Tarihi” dersi verilmektedir. Bu dersi ortaöğretimde almayan yoktur. Bu eğitim eksik verildiğinden olmalı ki, lisans eğitimlerinde de bu müfredat aynen tatbik edilmektedir.

Ezberi bozmak adına değil de bilimsel kriterler adına bir soru sorsak ve desek ki; bilimsellik aşkına,  tıbbiyede bu dersin müfredata girmesi ne adınadır?   

Daha iyi bir doktor vasfı mı kazandırıyor yoksa daha iyi bir vatandaş mı?

Hasbelkader yurt dışında tarih eğitimi görmüş bir kişi Türkiye’ye dönse ve ülkesine hizmet etme sevdasıyla Milli Eğitim Bakanlığı’na başvursa; “sen yurt dışında İnkılâp Tarihi dersi görmedin ve Türkiye’de Lisans Tamamlama Programı dâhilinde bu dersi almak zorundasın” diyecekledir. “Efendim bu dersi ben ortaöğretimde aldım” sözü kifayet etmeyecektir, çabanız beyhude olur!

İşin içine ideolojik yaklaşım girdi mi her şey oluyor bu ülkede! Buna siz isterseniz  “bilimsel cehalet” de diyebilirsiniz. Sevdireyim derken sevgiyi akamete uğratmak böyle bir şey! Allah’a şükür ki, “vatan sevgisi imandandır” inancına sahibiz, yoksa bu yaklaşım insanı dinden de vatandan da soğutur…

Tamam; İnkılâp tarihi bu milletin ortak paydasıdır, amenna! Peki, Din’de ortak payda değil mi? O halde din dersini de bütün fakültelerin müfredatına koymamız mı icap eder! Neyse… 

Bu gün bir üniversite dünyada ilk yüzüncü sıraya girmiştir ve muhtemelen yarın diğer üniversitemiz de bu sıralamada yerini alacaktır.

“Her vilayete üniversite mi açılır” diyenler, gün gelecek bu sözlerinden ötürü hicap duyacaklardır. Elbette bazı istisnalar hariç, bu eleştiriyi yapanlar iyi niyetlidir. Ama bu eleştiriyi yapanlar bir şeyi tam idrak edememekteler. Zaman denilen sermayeyi tüketirken kaygılarının da ortadan kalkacağını hesap edemiyorlar. Olaylara “fazla abartılı ve fazla realist” yaklaştıklarından dolayı hizmetin de önüne psikolojik bariyerler koyuyorlar. 

Bu gün dünya sıralamasında Orta Doğu Teknik Üniversitesi ilk yüze girdi diye hoplayıp zıplamak gecikmiş ve yersiz bir sevinç olurdu. Zira biz bu başarıları çok daha önceden hak etmeliydik.   

Hâsılı, ODTÜ’nün kuruluşu, Ankara’da küçük bir binada ve derme çatma barakalarda olduğunu söyleyen kurucu üyeler şimdi bu üniversitenin başarısıyla övünebilirler. Diğer üniversitelerimiz de tam tekmil donanımla hizmete girdiğinde, zamanla bu üniversitelerin fiziki şartları da düzelecek ve akademik başarıyı en üst düzeye çıkaracaklardır.

Dedik ya, ODTÜ eğitime barakalarda başladı diye!