Tam kavga patlamışken eski solcu arkadaşlarınla yemek yersen ne olur, o canım zeytinyağlılar tabağında öyle kalır, o harika yemeklerin hakkını veremediğin için Şadan kızıp söylenir.

O kadar uzun zaman, o kadar çok bağırıp çağırdık ki ancak tatlıya sıra geldiğinde biraz sakinleşebildik.

Galiba elli bin kişi falan bir meydanda toplanıp birbirimize bağırmamız gerekiyor birbirimizi anlayabilmemiz için, çünkü yazıyla ulaşmak o kadar kolay değil; bunu da “bizimkilerden” birinin Taraf’ın genç bir yazarının yazısını tam anlamıyla yanlış anladığı, gazete getirilip yeniden okunarak ortaya çıkınca kavradım, “kızgınlıktan biraz önyargılı okumuşum” dedi.

Tabii ilk hedef Halil Berktay’dı.

İlk bağırış çağırışlar bu konuda çıktı.

Dedim ki, “Geçen gün Murat Belge’nin de yazdığı gibi bütün sol Ermeni konusunda sessiz dururken bu adam on iki yıl önce Neşe Düzel’e büyük bir cesaretle Ermeni soykırımını anlattı. Devlet ve ulusalcılar tarafından linç edilmeye kalktı, üniversiteden kovdurmak için ellerinden geleni yaptılar. Güler Sabancı ile Tosun Terzioğlu sağlam durmasa işsiz kalacaktı. Bugün bu kadar hararetle kızdığınız adama o zaman niye bu kadar hararetle sahip çıkmadınız?”

Berktay’ın çok bilgili ve donanımlı olduğunu kabul ediyorlardı ama onun solu “çok keskin vurgularla” eleştirdiğini söylüyorlardı.

Ben de, “Bir adam herkes susarken ‘Ermenileri öldürdük’ diye bağıracak kadar delice bir cesarete sahipse, herşeyi de biraz keskince yapar” dedim.

Berktay’dan sonra bizim genç yazarlara kızıyorlardı.

Onları “sol düşmanı” sanıyorlardı, üsluplarını sert, tavırlarını “hadsiz” buluyorlardı.

Ben de anlatmaya çalıştım.

“O çocuklar ‘sol’ dendiğinde sizi değil, bugün ‘eski solcu’ zırhına bürünerek ordu ve darbe yandaşlığı yapan, Kemalistlerle dudak dudağa yaşayan, Ergenekon karşısında kılını kıpırdatmayan şarlatanları görüyorlar.