Bütün dostluklar, bütün ittifaklar, bütün düşmanlıklar hızla değişen bir dünyanın içinde ezberlerini, alışkanlıklarını kaybederek biçim değiştiriyor.

Her grubun, her partinin, her örgütün, her cemaatin içinden farklı sesler çıkıyor.

Sadece tek bir gün içinde bile bu ülkenin siyasi ve toplumsal aktörlerinin içinden birbirinden farklı sesler çıktığına tanıklık edebiliyoruz.

Şu ünlü “Cemaat”ten başlayalım.

Adı üstünde “Cemaat”, bir birlikteliği, aynı görüşün paylaşılmasını temsil ediyor bu kavram.

Biliyorsunuz, Cemaat’in önde gelenlerinin ısrarlı inkârlarına, “fitnedir, fesattır” demelerine rağmen Cemaat’le hükümet ciddi biçimde kapıştı.

Oslo meselesinde MİT müsteşarının savcılığa çağrılması, çoktandır alttan alta süren çekişmeyi su yüzüne çıkardı.

Başbakan Erdoğan, Cemaat’i çok fena hırpaladı.

“Devlet içinde devlet olmaz” diyerek Cemaat’le bağlantılı olduğu iddia edilen polislerle yargı görevlilerini darmadağın etti.

O insanlar gerçekten Cemaat’ten miydi bilmiyorum ama genel algı Cemaat’ten olduklarıydı.

Cemaat bu kavgayı sürdüremedi.

Ellerinde çok fazla imkân bulunmasına rağmen bir kavgayı sürdürecek kadroları olmadığı anlaşıldı.

Belki de inançları gereğidir, bilmiyorum, ama kavga edemediklerini gördük.

Kavga etmeyi beceremeyeceksen kavgaya girmeyeceksin, meydan okumayacaksın, meydan okuyorsan, “aslında kavga etmiyoruz” deyip kenara çekilmeyeceksin, aksi takdirde fena hırpalanırsın.

Kalkıp Başbakan Erdoğan’ı toplantılarına çağırdılar.

Erdoğan kabul edelim ki zeki bir adam, iyi bir politikacı.

Aylardır hırpaladığı Cemaat’in “hamiliğine” soyundu, Fethullah Gülen’e “dön” çağrısında bulundu.

Elli bin kişi alkışladı bu sözleri.