Beşşar Esed, sanıldığından da çabuk gidecek gibi gözüküyor.

Halkını öldüren birinin iktidarda kalması zaten mümkün değildi, kimse Esed’in kalacağını düşünmüyordu, “ne zaman gideceği” tartışılıyordu yalnızca.

Şam’daki son patlama Esed’in sonunu hızlandıracak anlaşılan.

Bir adamın, “bu ülkenin kaderini sadece ben belirleyeceğim, başka hiç kimsenin de söz hakkı olmayacak” demesi, insanları yok farz etmesi bu çağın gerçekleriyle uyuşmuyor.

“Bilgisayar”, “twitter”, “facebook” sözcükleriyle “diktatör” sözcüğü yan yana durmuyor.

Diktatörden vazgeçtim “liderlik” anlayışı bile sallantıda.

Arap Baharı bize başka bir “liderlik” anlayışını gösterdi.

Bizzat “halkın” kendisi lider oldu o ayaklanmalarda.

Tunus’ta, Mısır’da, Libya’da karizmatik bir “lider” sürüklemedi kitleleri peşinden, kitleler olaylara el koydu ve değişimi başlattı.

Halkın, lidersiz de örgütlenebilmesine olanak veren imkânlara sahip olduğu bir dönemdeyiz.

Büyük bir internet ağı içinde insanlar öfkeyi ve coşkuyu paylaşıp birlikte harekete geçebiliyorlar.

Sen halka baskı yaparsan, halk buna cevap veriyor.

Bunun tabii “ekonomik” bir karşılığı da var.

Silah satıp petrol alan bir “alışveriş” dünyasında “tek adamlar” çok kullanışlı çünkü silahları tek adama satabiliyorsun ama “bilgisayar” satacaksan “tek adamlara” değil halka ihtiyacın var.

Bilgisayar kullanabilme sadece parayla, alışverişle olmuyor çünkü.

Onu kullanacak bir bilgiye ve gelişmişliğe de ihtiyaç duyuluyor.

Tek adamlı ülkeler kalkınsalar, zenginleşseler bile gelişemiyorlar, tek adamlar halkın gelişmesini engelliyor.

Diktatörler “kalkınmış, zenginleşmiş” toplumlardan hoşnutlar, birçok diktatör ülkesini kalkındırıp zenginleştirmeyi başardı ama geliştirmeyi başaramadı, geliştirmeyi de istemedi.