Eee, bayram bitti.

Döndük gene o kanlı ve kısır günlük hayatımıza.

O hayatta bizi çocukların ölümü ve o ölümleri durdurabilme çabası bekliyor.

Savaş çıldırmasına uğramış bunca yaşlının olduğu memlekette çocukları kurtarmak o kadar kolay değil, çünkü yaşlılığın bütün bencilliği ve aldırmazlığı ile gençleri kurban etmekte hiç tereddüt göstermiyorlar.

Söyledikleri her cümle, birilerinin daha ölümüne yol açıyor.

Ama PKK da, devlet de barışa muhtaç şu anda.

Babalanmalarına bakmayın, sıkıştılar ve “savaş” diye bağırarak sıkıştıkları köşeden kurtulmaları mümkün gözükmüyor.

Önce PKK’ya bakalım.

PKK yöneticilerinin çizdikleri strateji beş ayda çöktü.

“Devrimci halk hareketi başlatacağız, gerilla da, halk da hazır” derken Kazan Vadisi’nde onlarca çocuğu ölüme teslim ettiler.

Kalkıp bir de yalan söylediler, “bizim orada adamımız yok” diye.

Şimdilik Kürt halkı bu ölümlerin hesabını yüksek sesle sormuyor ama içleri öfkeyle ve acıyla kabarıyor.

Zamanında önlem alıp gerillalarını Kuzey Irak’taki kışlaklarına çekmedikleri için söylenenlere göre Güneydoğu’nun dağlarında yaklaşık üç bin PKK’lı kaldı.

Kış bastırıyor, hazırlıkları yok.

Sabah gazetesinin haberine göre çoğu daha çoluk çocuk denecek yaşta.

Soğuğun ve karın tuzağına düşmüş vaziyetteler.

Geri çekilmeleri sadece askerî önlemlerle değil bizzat doğanın şartları yüzünden de gittikçe imkânsızlaşıyor.

PKK’nın Enver Paşaları şimdi kendi çocuklarını kendi “Sarıkamış felaketlerine” terk etme tehlikesiyle yüz yüzeler.