Biz silahla bu işin içinden çıkamayız.

Çıksak da çıkamayız.

Diyelim ki yeniden yapılanan ve sivillerin denetimine giren ordu, elindeki teknolojik imkânlarla abanıp PKK’nın belini kırdı ve bu örgütü yok etti.

Kürt halkı, bunu PKK’nın yenilgisi olarak mı görecek, hayır, bunu “zalim Türklerin” zorbalığı olarak görecek.

İçindeki bu yenilmişlik ve zorbalığa uğramışlık duygusuyla yeniden silaha sarılacak, sarılmasa bile iki halk arasındaki düşmanlık artacak.

PKK’yı ordu yenmese de, bu savaşı sittin sene sürdürse ne olacak?

İki taraftan da binlerce çocuk ölecek.

Neresinden bakarsanız bakın silahla huzura kavuşmak mümkün değil.

Silahların bugünkü şartlarda susması mümkün mü peki?

Murat Karayılan son açıklamasında PKK’nın silah bırakmasını “kendilerine yönetecek bir toprak verilmesine” bağladığına göre, o toprak verilmedikçe PKK da silah bırakmayacak, silahlar susmayacak.

Herhangi bir devlet, yenilmediği bir savaşta, “yenilmiş gibi davranıp” karşısındaki silahlı güce toprak vererek savaşı durdurabilir mi?

Muhtemel gözükmüyor.

Otuz yıldır savaş sürüyor, PKK savaşı kazanamıyor, devlet savaşı kazansa da sorun bitmiyor, PKK toprak almadıkça silah bırakmıyor, devlet de toprak vermiyor.

Bugünkü durumu “veri” olarak alırsanız bu problemi hiçbir şekilde çözemiyorsunuz.

Peki, biz yüzlerce yıl böyle savaş içinde, çoluk çocuğu öldürerek, insanları hapislere doldurarak mı yaşayacağız?

Bu da mümkün değil.

Eee, ne yapacağız?

Valla, bence cevap açık.