Bizim ordu bitmiş. Ha, “hiç başlamış mıydı” derseniz, ondan da kuşkuluyum. Hep bir sır bulutunun içindedir bizim ordu.

Her şeyi bir kutsallığın, hamasetin arkasına sakladıklarından Cumhuriyet tarihi boyunca hiç sorgulanmamış, hiç denetlenmemişler.

Sürekli sivilleri aşağılayarak, korkutarak boylu boyunca siyasete batıp askerliği unutmuşlar.

Bir keresinde bir komando tuğgenerale rastlamıştım, bana “Ben bundan öteye gidemem, tuğgenerallikten yukarı çıkabilmek için askerlik yetmez, siyasetçi olmak gerekir, bende de o yok” demişti, gerçekten de terfi edemedi.

Generallerin bu siyaset merakı, “zorunlu askerliğin” onlara hesapsız kitapsız teslim ettiği yüz binlerce köylü çocuğunun kolay harcanabilir olması, askerliğin gereklerini tamamen unutturdu bizim orduya.

En çok, Mustafa Kemal’in söylediği iddia edilen “Size ölmenizi emrediyorum” sözleriyle övündükleri için sürekli olarak “ölmeyi emrettiler” çocuklara, öldürüp öldürüp gömdüler.

Bir komutanın birinci görevinin kendisine emanet edilen askerleri korumak olduğunu hiç öğrenmediler.

Bizim gazete yayımlayana kadar yaptıklarını gün ışığına çıkaran da olmadı.

Taraf , ordunun ne mene bir ordu olduğunu ortaya koydu.

Pimini çektiği bombayı askerin eline tutuşturup mevzi mevzi dolaştıran teğmenden, karakol baskınını Genelkurmay karargâhında “Heron görüntüleriyle” naklen izleyip yardım göndermeyen generallerine kadar her türlü laçkalığın orduya sindiği anlaşıldı.

Çok uzun yıllar sadece darbeyle ilgilendiler.

Darbe yaptılar.

Darbe yapmadıkları zaman darbe planı yaptılar.

Muhtıralar verdiler.