Uzun bir yolda, sağlı sollu uzun çınarların gölgesinde, ansızın önüme düşen sonbahar yaprakları ile güneşin aydınlattığı yere doğru yalnız yürüyorum.  Kendimle ve zihnimle baş başa bir yolcu dostluğu yapıyorum. Mevsim sonbahar, her bir ağaç dökülüyor önüme, arda kalan kuru yapraklar sadece solgun bir bakış; ıssız ve yalnız. Ufak bir rüzgâr çıksa dalları da kırılmaya müsait. Mevsim sonbahar, ölüyor yavaş her şey. Ayrılıyor kâinattan her şey yeni bir doğuş için. Yeni bir hayata renk katmak için veda ediyorlar yavaş yavaş.  Bizde onların bu gösterimine eşlik ediyor ve onların etrafında yavaşça yürüyoruz.

Mevsim sonbahar, veda ayrılık ve yeni bir doğuşa hazırlık mevsimidir. Tıpkı insanların yaşantısı da öyledir. İnsan da veda eder hayata… etmez mi? Öyle bir eder ki, ansızın birden bire, amellerini yanına alarak, birden bire dökülür hayattan, tıpkı dökülen bir ağaç gibi, geride cansız bir beden bırakır dünyada. Kuru bir ağaç gibi. Sonra üzerine bembeyaz bir örtü gelir, ardından gelen kış mevsimi gibi. Sonra Cennetiyle buluşur, renkleri açar, yeni bir sonsuz hayata doğar. Tıpkı kışın ardından gelen ilkbahar gibi. Ve bakidir artık. Yazın açan güneş hiç batmayacaktır.

İnsan ölür evet, geride sevdiklerini bırakarak. Sevdiklerini karşılamak üzere geçer baki hayata, yani En Sevgiliye (Peygamberimiz (S.a.v)’e) kavuşmaya, Rabbimize kavuşmaya...

O hayatın yanında dünya hayatı zindan gibi gelir insana. Ama işte geri de kalan dostları özlem ve hasretle uçtan uca sabır ve metanetle hayatına devam eder. Özler, çok özler ama kavuşmayı bekler.

Ölüm hasreti getirir. Hasret ise ölümü hatırlatır. Özlem denince hemen aklına En Sevgilisi Rabbi, Peygamberi ve baki hayata yolcu ettiği en sevdikleri hatıra gelir. Özlem Cennettir onun için. Özlem kavuşmadır onun için. Özlem Dünyadan ebedi hayata hicrettir onun için.

Evet, dünya hayatı böyle işte, sadece anı ve planları düşünüyoruz. Duamız, namazımız komşuluk etsin bize. Bırakın artık komşu haklarını tartışmayı, Amelimiz hayırlarımız eşlik etsin bize, bırakın maddi kavgaları ve tartışmaları. Mezarlığa bakın her gün, ailenizden veya geçmiş nesillerinizden oraya giden akrabalarınızı hatırlayın. Bırakın artık sonu gelmeyen rekabetleri.

Rabbim; hasretimizi imtihan ve sabrımızı dergahında kabul eyle. Ve bize hayrını tecelli et. Bizleri hayırla yaşamayı ve hayırla anılmayı nasip eyle.

Özlem; ölümü hatırlatır….

Başta kendi nefsime ve benliğime, sonra sizlerin okurlarına hitaben…

Saygı ve sevgiyle…