Suriye’yle savaş geldi kapıya dayandı.

Biz kendi özgür irademizle mi savaşa doğru yürüyoruz yoksa olaylar mı bizi savaşa doğru sürüklüyor, bunu tam kestiremiyorum doğrusu.

Ama Kofi Annan’ın “iki günlük” mühlet vermesi, Başbakan Erdoğan’ın “oraya geliriz” demesi, Suriye’den atılan kurşunların bizim sınırın içindeki insanlara değmesi, savaş ihtimalini saat be saat güçlendiriyor.

Beşşar Esed eğer pozisyonunu değiştirmez ve ölümleri durdurmazsa galiba savaş patlayacak.

Bugün bütün dünya “tek bir ekonomik sisteme” sahip.

Komünist Çin’den kapitalist Amerika’ya kadar bütün ülkeler aynı ekonomik sistemin içerisinde, aynı sistemin kurallarına göre hareket ediyor.

Bütün dünya “tek bir pazar” halinde.

Herkes malını orada satıyor, herkes malını oradan alıyor.

Ekonomi böyle bütünleştiğinde, “idari yapıların” da bütünleşmesi kaçınılmazdır.

Hiç kimse bu sistemi tek başına bozacak bir yöntem izleyemez.

İzlemeye kalktığında mutlaka bir belayla karşılaşır.

Diktatörlerin teker teker devrilmesi, onların “eski zamanlarda” kalmasından kaynaklanıyor, bütünleşen dünyada kendilerine yer olmadığını kavrayamıyorlar.

Onların körlüğünü de insanlar canlarıyla ödüyorlar.

Suriye, değişimiyle bütün bölgeyi etkileyebilecek bir ülke.

En büyük korku da Suriye’den başlayan bir “mezhep savaşının” bütün Ortadoğu’ya yayılması.

Bir “Sünni-Şii” çatışmasının patlak vermesi.

Peki, bu önlenebilir mi?

Ortadoğu, “yapay” bir idari yapıya sahip.

Bir tür “dondurucuda tutulmuş” paket gibi.

Özellikle Soğuk Savaş döneminde, iki ayrı kamp kendi çıkarları doğrultusunda oranın bu yapay şekillenmesini destekledi.